Podążając tropem zagłębiowskich wątków w historii Radia Katowice na fali wspomnień zawędrowaliśmy do Będzina. Do kolekcji opowieści na 95-lecie Radia Katowice dołączymy i te rycerskie, choć nie tylko. Czy zaszumi nam też woda, jak to na fali? Sprawdza Agnieszka Strzemińska.
Komentarze
Komentarz
Więcej odcinków
To już nasza ostatnia tego lata wędrówka po regionie śladem radiowych wspomnień z okazji naszego 95-lecia. Wybierzemy się do Bielska, aby...
Tego lata przemierzamy nasz region szukając — z okazji naszych 95.urodzin, które świętujemy w tym roku — miejsc związanych z historią Radia...
W ramach wakacyjnych wojaży zapraszamy dziś do Wodzisławia Śląskiego. Będzie to okazja, aby posłuchać o najstarszym słowiańskim grodzie na...
Z mikrofonem Radia Katowice udajemy się do Czerwionki-Leszczyn a w trakcie tej podróży nie zabraknie nie tylko pięknej muzyki, ale i...
Odkąd z głośników płyną fale Radia Katowice, tak Beskidy i góralska kultura są na nich obecne. W naszym studiu gościli znani górale a radio...
Częścią 95-letniej historii Radia Katowice jest Bielsko Biała. 27 lat temu ruszył program lokalny z redakcji w tym mieście. Przez kilka...
Ciekawy reportaż Pani Agnieszki o Będzine.
A w Będzinie słuchano radia już przed wojną…
Tak to wyglądało:
28 czerwiec 1927 rok. Dom na Warpiu w Będzinie.Za parę minut rozpocznie się transmisja radiowa z Krakowa, z pogrzebu JuliuszaSłowackiego. Mietek Opoka zainstalował w mieszkaniu ogromną antenę, która niczym pajęczyna oplotła sufit, bo radio kryształowe takiej wymagało. Wkopał w ziemię dziurawe wiadro jako uziemienie, słuchawki włożył do głębokiego talerza, który spełniał rolę wzmacniacza słabego głosu ze słuchawek. Cała rodzina i kilkunastu sąsiadów słuchali spikera, który opowiadał że sam Naczelnik Piłsudski z dostojnikami osobiście niósł trumnę Juliusza na Wawel, „aby królom był równy”. A jeszcze wczoraj córeczka Mietka z koleżankami z klasy tworzyła szpaler na dworcu kolejowym w Sosnowcu, przez który wolno przetoczył się pociąg z trumną Słowackiego. Rzucała kwiaty, by powitać tego, który zaklinał,żeby „żywi nie tracili nadziei”. Rozległ się dźwięk dzwonu „Zygmunta”. Donośny dźwięk. A oni czuli, że są tam na Wawelu a nie w ubogiej izbie robotnika kopalni „Paryż”, i słuchają jak Juliusz wraca z Paryża. Do siebie.
Grzegorz Pieńkowski z Będzina